زهره به طرز عجیبی همزاد زمین است. اندازه، ترکیب و چگالی آن بسیار شبیه به ویژگی‌های دنیای ماست... حتی وقتی صحبت از قابلیت سکونت به میان می‌آید، زهره نمی‌تواند شبیه‌تر از این باشد.
سطح زهره که در یک لایه متراکم و خفه کننده از ابرهای سمی و اسیدی پیچیده شده است. به لطف یک اثر گلخانه‌ای، که در آن آن ابرها گرمای خورشید را به دام می‌اندازند و از فرار آن به فضا جلوگیری می‌کنند، متوسط دمای سطح زهره به ۴۶۴ درجه سانتی گراد می‌رسد. ناگفته نماند فشار اتمسفر تقریباً ۱۰۰ برابر فشار زمین است.
دانشمندان برای ابداع یک فرودگر که بتواند از این شرایط عمیقاً نامناسب جان سالم به در ببرد، تلاش کرده‌اند... اکنون، باور کنید یا نه، در واقع داده‌هایی از سطح زهره داریم. بین سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۴، برنامه فضایی شوروی مجموعه ای از ۱۶ کاوشگر را به همسایه کنار خورشید زمین فرستاد.
این برنامه «Venera-ونرا» نام داشت، و بدون تردید یک پیروزی بود، زیرا اولین برنامه‌ای بود که با موفقیت انجام شد و ونرا ۳ در سال ۱۹۶۶ وارد جو سیاره دیگری شد. در سال ۱۹۷۰ نیز، ونرا ۷ اولین کاوشگری بود که فرود نرم روی سیاره دیگری انجام داد.
و اگرچه هیچ یک از هشت کاوشگر ونرا که بر روی زهره فرود آمدند بیش از دو ساعت دوام نیاوردند، طولانی‌ترین آنها ونرا 12 بود که 110 دقیقه قبل از تسلیم شدن در برابر گرما و فشار دوام آورد، ونرا اولین ماموریتی بود که تصاویر و صداهایی را از سیاره دیگری به زمین فرستاد. تا به امروز، ونرا تنها برنامه‌ای است که تصاویر و صدا را از سطح زهره ارسال کرده است. ونرا 13 و 14 صدا را ضبط کردند و ونرا 9، 10، 13 و 14 از محل فرود آنها تصاویر پانوراما گرفتند.
داده‌هایی که به دست آمد، طبق استانداردهای امروزی، شاید کمی جدا هستند، اما از ده‌ها سال پیش بوده و شرایطی که کاوشگرها تحت آن کار می‌کردند بسیار استرس زا بود. تصاوریری که اکنون می‌بینید، اولین تصاویر، از ونرا 9 و 10، در سال 1975، و ونرا 13، در سال 1982 است. می‌توان تفاوت قابل توجهی در کیفیت تصویر بین دو تایم فریم مشاهده کرد، حتی اگر آنها تنها چند سال از هم فاصله داشته باشند.
در زمان‌های اخیر، دیگران داده‌های تقریباً 50 ساله را با فناوری و تکنیک‌های بهبودیافته پردازش تصویر که در دسترس ما هستند، دوباره بررسی کرده‌اند که منجر به تصاویر بسیار جالبی از زهره شده است. آنها دنیایی با رنگ طلایی و بیگانه را نشان می‌دهند، دنیایی که به نوعی ممنوع به نظر می‌رسد، حتی بدون اشاره به دما، فشار یا سمی که زندگی را به گونه‌ای که ما می شناسیم ویران می‌کند.
امروز در سال 1982، ونرا 14 از سطح زهره تصویربرداری کرد. تا به امروز، این‌ها آخرین تصاویر هستند که ما از زهره داریم. در حالی که وگاس 1 و 2 فرودگرها و بالون‌ها را در سال 1985 به زهره تحویل دادند، آنها از سطح آن تصویربرداری نکردند و از آن زمان تاکنون نیز هیچ فرودگری وجود نداشته است.
این رنگ طلایی نتیجه عبور نور خورشید از میان ابرهای زهره است که سطح را رنگ می‌کند. پردازش تصویر انجام شده در دانشگاه براون نشان می‌دهد که سنگ‌ها و خاک روی سطح سیاره دارای رنگ خاکستری تیره هستند. تصور می‌شود که این به دلیل نحوه شکل‌گیری سطح باشد: سطح زهره تحت سلطه ویژگی‌های آتشفشانی است؛ در واقع، ممکن است امروزه همچنان از نظر آتشفشانی فعال باشد.
به دلیل شباهت‌های زهره به زمین، دانشمندان مشتاق هستند تا در مورد آن اطلاعات بیشتری کسب کنند. مطالعه زهره می‌تواند به ما کمک کند تا برخی از راه‌های انحراف مسیرهای تکاملی سیارات، ایجاد محیطی مناسب برای زندگی یا محیط‌هایی که بسیار غیرممکن هستند را بیاموزیم. این اطلاعاتی است که می‌توانیم از آن برای جستجوی حیات در جای دیگری در کهکشان راه شیری استفاده کنیم و به برخی از اساسی‌ترین سؤالات بشریت پاسخ دهیم، که چگونه به اینجا رسیدیم و چرا؟
اگرچه فناوری ما از زمان ونرا بهبود یافته است، اما دانشمندان هنوز کاوشگر دیگری را به زهره ارسال نکرده‌اند. چندین ماموریت آتی از سوی آژانس‌های فضایی در سراسر جهان برای مطالعه جو سیاره برنامه‌ریزی می‌کنند. بنابراین در حال حاضر، ما فقط به نوعی در برزخ زهره گیر کرده‌ایم به تصاویر چند دهه‌ای خیره شده‌ایم، و متعجبیم که چه رازهایی در آن منظره عجیب و غریب و بیگانه پنهان شده است.
پیشنهاد سردبیر
پربازدیدترین ها
آخرین اخبار