از هر ۱۰۰ نفر در ایران، یک نفر - کودک یا بزرگسال - دارای اختلال اوتیسم است و و سالانه حدود ۱۰ هزار نفر با این اختلال به جمعیت کشور اضافه میشود. اما خیلی از خانوادهها کوچکترین آگاهی و اطلاعی درباره این اختلال عصبی - رشدی ندارند.
ناآگاهی از نشانههای اوتیسم موجب میشود که کودکانِ دارای این اختلال از درمانها و توانبخشیهای لازم برخوردار نشوند و درعوض، برچسبهای متعددی مثل دستوپاچلفتی بودن، گوشهگیر بودن، زودرنج بودن، درونگرا بودن، خجالتی بودن، بیشفعالی و ... را تحمل کنند.
خیلی از کودکان به دلیل ناآگاهی والدین از این اختلال و نیز به این دلیل که اوتیسم، نشانههای بارز و خاص جسمانی ندارد، با این اختلال بزرگ میشوند و وارد دانشگاه یا بازار کار میشوند اما چالشهای این اختلال را همواره با خود حمل میکنند؛ چالشهایی مثل ضعف در مهارتهای ارتباطی و اجتماعی.