می‌شود و تعداد بیشتری از پروازهای مسافری در ساعات بین طلوع و غروب خورشید انجام می شود. جدای از خلبانان باری که تعداد بیشتری از پروازهای شبانه را انجام می دهند، تقریباً 60 تا 75 درصد از زمان پرواز خلبانان خطوط هوایی در طول روز اتفاق می‌افتد. پرواز در شب، اگرچه از برخی جهات آسان‌تر است، اما با چالش‌هایی همراه است.
شناسایی یک فرودگاه در شب مهارتی است که خلبانان در طول آموزش آن را توسعه می‌دهند. هر چقدر هم که غیر قابل باور به نظر برسد، تشخیص فرودگاه ها در شب (حتی فرودگاه های بزرگ) به طور قابل توجهی دشوارتر از یافتن فرودگاه در روز است.
در حالی که فرودگاه ها در ساعات روز برجسته می شوند، در شب ناپدید می شوند. این امر به ویژه اگر در یک مرکز شهری واقع نشده باشد صادق است. فرودگاه‌ها مایل‌های مربعی از بتون تیره و زمین هموار هستند که به راحتی با پس‌زمینه غیر شهری در شب ترکیب می‌شوند.
نورپردازی باند باعث می‌شود منطقه فرود به راحتی دیده شود، اما این تنها زمانی صادق است که خلبانان در فاصله 30 درجه از خط مرکزی گسترده باند پرواز کنند. بیشتر چراغ‌های فرودگاه‌ها همه جهته نیستند، اما برای نمایش سطح در هنگام مشاهده مستقیم طراحی شده‌اند. تشخیص یک فرودگاه در شب معمولاً با جستجوی خلبانان به دنبال چراغ چرخان فرودگاه، یک نور متناوب سفید و سبز، یکی از معدود چراغ های همه جانبه در میدان شروع می شود. هنگامی که خلبانان بدانند چراغ فرودگاه کجاست، زمینه را برای ادامه یافتن باند فرودگاهی که برای فرود در آن تعیین شده اند، دارند.
تاکسی کردن هواپیما در شب، دوباره دشوارتر از ساعات روز است. حتی زمانی که خلبانان از نزدیک با فرودگاهی که در آن هستند آشنا هستند، شرایط شبانه هنگام انجام عملیات روی زمین چالش بیشتری را ایجاد می کند. همانطور که گفته شد، فرودگاه ها فضاهای تاریک عظیمی در شب هستند. نورپردازی تاکسی‌راه‌ها و علائم راهنمایی به هدایت مسیر کمک می‌کند، اما دیدن جلوتر از هواپیما در شب در یک فرودگاه بزرگ تقریباً غیرممکن است. برخلاف خیابان‌های شهر یا بزرگراه‌هایی که هر چند متر روشن می‌شوند، فرودگاه‌ها فاقد روشنایی بالای سر هستند که رانندگان در طول شب به آن عادت دارند. فرودگاه ها زمانی که از نور ساختمان های ترمینال و رمپ ها دور باشند بسیار تاریک هستند.
پیشنهاد سردبیر
پربازدیدترین ها
آخرین اخبار