مورچههای یورشگر (Matabele Ants) برای تامین تنها منبع تغذیه خود باید زحمت زیادی بکشند و تنها یک منبع غذایی دارند: موریانهها.
این تلاشها برای تامین غذا ممکن است باعث ایجاد آسیبهای شدیدی برای مورچههای یورشگر شود. چرا که موریانهها با ضربات سریع فک پائینیشان، بدن مورچهها را سوراخ میکنند. البته مورچهها نیز برای درمان جراحات آسیبهای همنوعانشان، سیستمی مبتنی بر بزاق را در بدنشان توسعه دادهاند.
تحقیقات جدید حکایت از آن دارد که مورچههای یورشگر احتمالا تشخیص میدهند که آیا زخم عفونی و آلوده شده است یا خیر و پس از آن، عفونت ایجاد شده در زخمها را با آنتیبیوتیکهای تولید شده در بزاقشان درمان میکنند. این یافتهها در مطالعهای که در روز ۲۹ دسامبر در مجله Nature Communications منتشر شد، توضیح داده شده است.
وعده غذایی ضروری ولی پرخطر
مورچههای یورشگر در مناطقی در جنوب صحرای آفریقا زندگی میکنند. طول این مورچهها تا ۲.۵سانتیمتر هم میرسد و آنها یکی از بزرگترین گونههای مورچه شناخته شده در سراسر دنیا هستند. اما موریانههایی که این مورچهها برای تغذیه کردن به سراغشان میروند، اغلب صدمات و آسیبهای زیادی را به مورچهها وارد میکنند. حدود ۲۲% از مورچهها در جریان رویارویی برای شکار موریانهها ، ممکن است یک یا چند پای خود را از دست بدهند. جالب اینجاست که در بسیاری از مواقع مورچههای زخمی توسط دیگر همنوعانشان برای درمان، به لانه بازگردانده میشوند.
طبق گفته اعضای تیم، دلیل اصلی مرگ این مورچهها، عفونت ناشی از باکتری سودوموناس آئروژینوزا (P. aeruginosa) است و مشاهده شده که مورچهها بیشتر زخمها را با بهرهگیری از P. aeruginosa درمان میکنند.
پستاندارانی از جمله سگها و خفاشها، دارای مولکولهایی در بزاقشان هستند که بهصورت بالقوه خاصیت درمانی دارند و با لیسیدن زخمها، برای مهار رشد باکتریها اقدام میکنند. اعضای این تیم تحقیقاتی معتقدند که گرچه بسیاری از حیوانات به شکل غریزی زخمهای خود را میلیسند ولی نمیتوانند تشخیص دهند که آیا زخمشان دچار عفونت شده یا خیر.
اما در هرحال به نظر میرسد که مورچه های یورشگر ممکن است مغز متمایزتری داشته باشند و میتوانند با بررسی تغییرات شیمیایی زخم تشخیص دهند که آیا زخم عفونی شده و به درمان نیاز دارد یا نه.