زین «دایره مینا» خونین‌جگرم می‌ ده

و چه فیلمی تاثیرگذارتر از «دایره مینا»ی مهرجویی که در شکل‌گیری سازمان انتقال خون ایران نقش داشت؟
موضوع را به مدیرعامل وقت انتقال خون گفتم. گفتم قرارمان این است که بعد از اکران هر فیلم، گفتگوی سینما و سلامت داشته باشیم. با حضور فیلمسازان و پزشکان. دکتر پورفتح‌الله استقبال کرد. فیلم را دیده بود و دوست داشت. گفت ما برای شرکت در آن جلسه آماده‌ایم و مایلیم از ایشان به‌خاطر آن اثر ارزشمند تقدیر کنیم.
مراوده‌ای با مهرجویی نداشتم. موضوع را به درمیشیان گفتم. دیده بودم که وقتی از او حرف می‌زند، عشق و احترام از لحن و لغاتش می‌بارد. هفته پیش که او را درهم‌شکسته در تشییع مهرجویی دیدم، یادم آمد که آن روز محکم و محترمانه در جوابم گفته بود استاد به‌ندرت چنین دعوت‌هایی را می‌پذیرد ولی حتما به او می‌گویم. گفت و پذیرفت. و مهرجویی آمد. با همسر و دخترش. بی‌شیله‌پیله و راحت.
دکتر علا، بنیان‌گذار سازمان انتقال خون، آن روزها ایران نبود. پیام ویدیویی‌اش را گرفتیم و در حضور مهرجویی پخش کردیم. می‌گفت او قبل از آن فیلم بلند، یکی دو فیلم کوتاه با همین مضمون ساخته بود و من که پیگیر تاسیس سازمان بودم، همیشه قبل از سخنرانی‌هایم آنها را نشان می‌دادم و حرفم اثر می‌کرد.
جایی در کتاب «تاریخ انتقال خون» که دکتر ابوالقاسمی تالیف کرده‌، از قول دکتر علا خوانده بودم که وقتی می‌خواستند در بحبوحه خون‌فروشی، فرهنگ اهدای خون را در جامعه ترویج کنند؛ مهرجویی از معدود چهره‌های سینمایی بوده که آمده و آستین بالا زده و خون داده و مصاحبه کرده و فیلم ساخته.
آن روز هم بعد از اکران و جلسه و تقدیر، وقتی برای صرف چای به دبیرخانه رفتیم، گفت من آدمِ «هنر برای هنر» نیستم و معتقدم سینماگر باید به جامعه‌اش متعهد باشد. از ارتباط سینما و سلامت گفت و از فیلمنامه‌ای به اسم «مونا» که مشغولش بود و می‌گفت موضوعش سلامت است و اگر بشود، می‌سازمش. نشد و نساخت. آن جشنواره هم سال بعدش «هباءً منثورا» شد و هزاران‌ نفر-ساعت تلاش شبانه‌روزی با یکی دو تغییر در وزارت بهداشت دود شد و رفت هوا. «نه از تاک نشان ماند، نه از تاک‌نشان». اما «دایره مینا» همچنان هست و خواهد بود. همچنان که «گاو» و «اجاره‌نشین‌ها» و «هامون» و «پری» و «لیلا» و...
غیر از هنر که تاج سر آفرینش است
دوران هیچ منزلتی جاودانه نیست