پناهیان یا افروغ، انتخاب با شماست!

غروب آنقدر غرق اخبار و ویدیوها هستم که دخترم با لبخند می گوید: بابا! دوباره سراغ تلفن رفتی؟! پس کی قراره بازی کنیم؟! به او اشاره می کنم که بیاید، خندان در گوشش جمله آهنگین همیشگی را با صدای یک پیرمرد مرموز زمزمه می کنم: “چیزهایی هست که باید بنویسم!”

می خندد و از گوشی عقب می نشیند. نمی خواهم بویی از تاریخ مدرسه شهید اردبیل ببرد، نمی خواهم عکس ضد شورش و اشک و باتوم ببیند، نمی گذارم هیچ یک از شعارهای دانش آموزان را بشنود و فکر کند. چه می گویند و چرا می گویند و بعد از من سؤالاتی می پرسند که من پاسخ صحیح آنها را نمی دانم. !

صبح قبل از نماز فیلترشکن ها ساکت هستند و من دوباره در گوشیم غرق می شوم و منتظر پیام و بیانیه مهمی هستم که بیرون نمی آید! بیانیه ای از عالی ترین مراجع که ریشه بحران کنونی را به درستی می شناسد و برخوردی خردمندانه به دور از ادبیات بلند و استکباری و بنزین افکن علم الهدی و احمد خاتمی را تجویز می کند!

من هنوز در تعجبم که چرا نظام ما همفکران عاقل خود را به درستی نمی شناسد؟! چرا نمی فهمد که به جای فریاد بیعت در خیابان و سپردن تریبون به لاف زدگان ناآگاه از فرهنگ و سیاست و اجتماع، اکنون وقت اعتماد به نخبگان مردمی، صادق و منطقی است؟! چرا همچنان مردد است که عماد افروغ، رضا امیرهانی و محمدرضا زائری را بر حسن عباسی، رائفی پور و پناهیان ترجیح دهد؟!

  لزوم اصلاح نظر حاکمان در مورد زنان

جوابی نمی یابم و دعا نمی کنم. بعد از نماز تحمل شنیدن نفرین زیاد می شود. من دستورالعمل مستقیم را خوانده ام و در پاسخ به توهین ها و فحاشی های برخی تندروهای متعصب فقط ایموجی های گل رز و ممنون می فرستم. یادم می آید زمانی که نوجوان بودم در جلسه سالگرد مهندس بازرگان، وقتی سخنرانی «مقصود فراستخواه» با تحریک و شعار چند نفر قطع شد، با آرامش رو به جمعیت معترضان کرد و گفت: «لطفا اجازه بدهید. به احترام مهمانانی که آمده اند نیم ساعت صحبت کنم.» بعد شما یک ساعت صحبت کنید ما گوش می دهیم!

نگذاشتند و روی سکو رفتند. چرا باید دروغ باشد، من یک دانش آموز بی فکر دبیرستانی بودم که نه تاجران را می شناختم و نه فراستخواه و هیچ کدام از آنها را خوانده بودم، از نشنیدن سخنان ضد اسلامی و ضد انقلابی سخنران خوشحال شدم!

این روزها پشت کامنت ها و پیام های مستقیم پر از هیجان و قضاوت چند دوست دو آتشه، تصویر خود نوجوانی ام را می بینم که ناخودآگاه، ناخوانده و متعصب به دنبال قضاوت بوده و هرگز جرات اعتراف و عذرخواهی را نداشته است! نباید از اظهارنظرهای بی ادبانه و بی ادبانه برخی از دوستان جوان دلخور شد که این لازمه سن و شعور آنهاست اما نظام هم عصر ماست و دیگر جایی برای رفتارهای کودکانه و احساسی نیست.

با دیدن و شنیدن لحن تحقیرآمیز و سخنان متناقض و دور از واقعیت برخی از مسئولان نظام در خصوص شخصیت معترضان و تحلیل ریشه های بحران کنونی احساس انزجار می کنم!

دیر شده، آخرین مصاحبه فرستخواه را نیمه تمام می گذارم و دخترم را برای صبحانه بیدار می کنم. باید بابت لغو بازی دیشب امروز صبح عذرخواهی کنم و در اسرع وقت جبران کنم!