ماجرای تولد یک پل در آستانه بازی‌های آسیایی تهران
وقتی طهران قدیم هنوز تهران نشده بود و جمعیتش یک دهم جمعیت فعلی هم نبود، ترددها آنقدر راحت بود که نیازی به ساخت بزرگراه و پل روگذر و زیرگذر نباشد اما در گذر زمان با فعالیت اتوبوسرانی و تاکسیرانی و تولید خودروها پل‌ها هم شکل و شمایل تهران را عوض کردند.
ماجرای ساخت بزرگراه‌ها وپل‌ها به دی ماه ۱۳۴۶ می‌رسد. روزگاری که ایران در نشست نمایندگان کمیته المپیک آسیا در بانکوک بر رقبای خود پیروز و میزبان هفتمین دوره بازی‌های آسیایی شد. یک سال بعد هم که طرح تفصیلی تهران به تصویب رسید و قرار شد بزرگراه‌هایی برای پایتخت ساخته شود تا نه تنها تردد در شهر روان شود، بلکه جابه‌جایی ورزشکاران شرکت‌کننده در مسابقات هم آسان باشد.
سال ۱۳۴۹ ساخت ۳ بزرگراه در ۳ نقطه شهر با نام‌های بزرگراه ایوبی (شیخ‌فضل‌الله نوری)، بزرگراه شاهنشاهی (مدرس) و بزرگراه پارک‌وی(چمران) همزمان شروع شد. این ۳ بزرگراه نخستین بزرگراه‌های تهران بودند. اما هنگام ساخت بزرگراه شیخ‌فضل‌الله نوری(ایوبی)، عبور از خیابان ستارخان به یکی از مهم‌ترین مشکلات تبدیل شد. به همین دلیل همزمان طرح ساخت پل بزرگراهی بر فراز یک خیابان در تهران مطرح شد تا پل تاج عنوان سازه موقت پایتخت را به خود بگیرد.
این پل ۲۸ مرداد ۱۳۵۳ پیش از شروع بازی‌های آسیایی آماده بهره‌برداری شد و هفدهم مرداد روزنامه اطلاعات خبر آن را منتشر کرد و نوشت: «ساختمان پل تاج در غرب تهران به پایان یافت. این دومین گذرگاه در غرب تهران است که تلاقی را در بزرگراه پر رفت‌وآمد از میان برمی‌دارد. پل درست در پرخطرترین منطقه محل تلاقی ساخته شده، بیش از این حوادث وحشت‌آوری در این چهارراه روی داده و موجب مرگ ده‌ها نفر شده است.»
در ادامه خبر کاهش بار ترافیکی در آستانه برگزاری بازی‌هایی از مزایای ساخت پل مطرح و آمده که پل توسط شهرداری ساخته و ۲۸ مرداد به شکل رسمی محل عبور خودروها خواهد بود. آن دوران روی پل تاج، برای عبور و مرور عابران، پیاده‌رو ساخته و وسطش، محدوده‌ای به فضای سبز اختصاص یافته بود. پس از پیروزی انقلاب این پل آسفالت و مرمت شد. سال ۹۰ وقتی متولیان شهری و ترافیکی پایتخت از پس ترافیک کلافه‌کننده پل برنیامدند برای افزایش عرض پل، تغییرات قابل توجهی را در ظاهر آن به وجود آوردند.
